27/11/2012

 Χθες λοιπον, καθως γυρναγαμε απο το Halloween Party με εναν φίλο, προφανως μεθυσμενοι, περπαταγαμε την πατησιων γκαριζοντας ρεφρενς απο Κοπροσκυλο Για Πάντα και Punks Απατσοι (ωρα 5 το πρωι).
 Ξαφνικά, λίγο πιο πισω απο την συμβολη Δροσοπουλου-Πατησιων, μας σταματανε 2 κωλαδικα και ουτε καν που ζητησαν ταυτοτητες. Μονο ενα "μην κουνηθειτε".
Κατευθειαν μας εστεισαν πανω σε ενα αμαξι και αρχιζαν να μας ψαχνουν. Ειχα μια τσαντα μαζι μου που μεσα ειχα καποια ρουχα και ενα μπουκαλι κρασι. Οι ραμπο-καγκουρες μπατσοι, σκιζουν την τσάντα μου, τα βγάζουν ολα εξω και περνουν το κρασι. Παλι καλα μου εβαλαν τα ρουχα μεσα στην κατεστραμενη πια τσαντα μου.
  Οι μπατσοι αρχιζαν να ρωτανε ακυρα πραγματα τυπου "απο που γυρνατε, ποσο εχετε πιει" κλπ.
Ο ενας απο τους 4 αρχισε να την μπαινει στον φιλο μου λεγοντας του "Εχετε ξεσηκωσει την γειτονια, δεν ειναι πραγματα αυτα και μην σκαλωνεις μαζι μου, φιλε".
  Και ετσι οπως μας στα επριζαν, ξαφνικα μας δινουν πισω τις ταυτοτητες που τελικα δωσαμε και φευγουν.

Ομως τα τραγουδια παλι άρχισαν και αυτη τη φορα το "κοπροσκυλο για παντα, εχθρος σας ορκισμενος" ακουστηκε πιο δυνατα απο καθε αλλη φορα...

Κατερίνα Γώγου - 25 Μαιου (ΕΝΤΡΟΠΙΑ)

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα 

και θα βγω στους δρόμους 

όπως και χτες. 

Και δεν θα συλλογιέμαι παρά 

ένα κομμάτι από τον πατέρα 

κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα 

-αυτά που μ' άφησαν- 

και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν. 

Και τους φίλους μας που χάθηκαν. 

Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα 

ίσια ολόισα στη φωτιά 

και θα βγω όπως και χτες 

φωνάζοντας "φασίστες!!" 

στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες 

μ' ένα κόκκινο λάβαρο 

ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο. 

Θ' ανοίξω την πόρτα 

και είναι -όχι πως φοβάμαι- 

μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα 

και πως εσύ πρέπει να μάθεις 

να μην κατεβαίνεις στο δρόμο 

χωρίς όπλα όπως εγώ 

- γιατί εγώ δεν πρόλαβα- 

γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ 

"έτσι" "αόριστα" 

σπασμένη σε κομματάκια 

από θάλασσα, χρόνια παιδικά 

και κόκκινα λάβαρα. 

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα 

και θα χαθώ 

με τ΄όνειρο της επανάστασης 

μες την απέραντη μοναξιά 

των δρόμων που θα καίγονται, 

μες την απέραντη μοναξιά 

των χάρτινων οδοφραγμάτων 

με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις- 

Προβοκάτορας. 

Από τη συλλογή "Τρία κλικ αριστερά", Κατερίνα Γώγου, 1978.

A MESSAGE FROM TUMBLR:

 Καλησπέρα σας φίλοι. Σήμερα απο όσο καταλάβατε θα ψοφήσετε! Αποφάσισα να αρχίσω τον αργό θάνατο σας με αυτό εδώ:

 Σας ξέρω τόσο καλα με ολα αυτα που ανεβάζεται, ωσπου επέλεξα να σας κλείσω τον πυρήνα της ζωής σας και τον λόγο υπαρξης σας. Οσοι επιζήσουν, σύντομα θα έχουν μαρτηρικό θάνατο, καταστρέφοντας τα blogs τους, βάζοντας ως theme το base της ιστοσελίδας.

- Πλάκα, πλάκα, τόση ωρα που το tumblr ειναι κλειστό, προσπαθώ να σκεφτώ τι έκανα ΠΡΙΝ γνωρίσω το tumblr. Τα f5 πέφτουν καπνός, όμως τίποτα. Το τέλος του κόσμου έφτασε. 

So long, brothers/sisters.

HEY! HO! LET'S GO!